lees meer
AI or Am I?
Voorwoord
“En nadat ik Vincent van Gogh gezien had, en die schok gekregen had, toen dacht ik bij mezelf, hier is iemand bezig te scheppen, net zoals de Schepper dat gedaan heeft. Volledig op z'n eigen manier. Want vóór hem had nooit iemand streepjes en puntjes gezet, dat was toch gewoon te gek om over te praten. Maar ik voelde daar dus de oneindigheid in, en de bewogenheid. En de enorme levensstrijd van die man.”
“Wat de notaris betreft is geen grassprietje van mij, maar ik mag hier rondstruinen door brandnetels en distels. Ik kijk steeds vlak voor mijn voeten, zodat ik niets beschadig van wat ik kostbaar vind. Want ik hou meer van madeliefjes dan van de etalage van de juwelier.”
“Ik schilder dit stukje riet met het water eronder buiten, want fantasie heb ik niet en dat zou ik trouwens een grote brutaliteit van mijzelf vinden. Ik heb er niets aan toe te voegen, ik heb niets in mij en ik geloof dat ik dat mijzelf goed bewust ben.”
“En zo heeft de liefde in mij de overhand gekregen en zo wordt alles betoverd en wordt een oude vieze, weggesmeten pop een ding dat je ontroeren kan. De aandacht die ik er aan gegeven heb, samen met de aandacht die jij er aan geeft, zorgt ervoor dat het niet meer verdoemd is, niet meer alleen. Als er een achtergrond bij mijn werk hoort, dan is het dat wel.”
“Ik heb geen stem gehad in mijn geboorte en ik kan het niet verhinderen dat ik straks ogenschijnlijk in het niets verdwijn. Dat brengt me in verwarring, daar ben ik door ontroerd.”
“De smerige, afgedankte dingen die ik vroeger schilderde op een zwarte achtergrond, schilderde ik opnieuw als waren het mooie bloemen.”
“Sommige schoenen heb ik wel twintig keer geschilderd en die precies zo opgebouwd als de tijd ze gevormd heeft. Ik wil het mezelf steeds moeilijker maken. 'Zo kan het wel' bestaat niet voor mij. Verdieping, daar gaat het om.”
“Ik houd heel veel van schoenen. Schoenen zijn de weg gegaan van hun drager.”
door Armand Blondeel
| NIVRE Register Expert
Voorwoord
terug
De rit deze dag duurt langer dan gepland. Onvermijdelijke files hebben de nodige kilowatts uit mijn moderne schone stekkerauto getrokken, waardoor ik besluit om onderweg maar even bij te laden. Heel leuk, om zo vol schone energie een zakelijke rit te doen, maar het heeft ook zo zijn nadelen, zoals laadtijd en een beperkte actieradius. Het heeft iets klinisch, die elektrische auto’s, iets artificieels.
Voordat ik bij een laadstation ben aangekomen, doemt er een modern windmolenpark voor me op. Lome slagschaduwen wentelwieken ritmisch over het asfalt. Ook een voorbeeld van heel milieuschoon, zonder enige uiterlijke schoonheid. Kale klinische horizonvervuilende stalen reuzen. Wat is er toch gebeurd met de authentieke charme en schoonheid van de Oudhollandse houten windmolen? Het heeft nu iets klinisch, iets artificieels.
De moderne stalen reuzen hebben ook de weerstand opgewekt van een moderne Don Quichot die naast een windmolenpark langs de A2 bij Zaltbommel woont. Hij gaat al vier jaar het juridische gevecht aan, tegen de slagschaduw van een in de buurt van zijn woning wiekende windmolen. Elke draai van de molen levert drie keer een voorbijsluipende slagschaduw op in zijn tuin. Vooralsnog vecht betrokkene tegen windmolens, een klinische en artificiële strijd. Go Sancho Panza!
Badend in de zon en ladend aan de super charger brengen de slagschaduwen van het molenwindpark mij in een wentelwiekende hypnose. Ik ben op bezoek bij een betrokkene, hij fronst, hij peinst, hij lacht, maar zijn ogen lachen niet zo heel erg mee. Ze hebben iets klinisch, iets artificieels. Betrokkene is na een ongeval opgelapt zoals de man van zes miljoen, beter, sterker en sneller dan toen er nog niets kunstmatigs aan hem was. Het is het jaar 2112, mensen leven zo lang ze willen, alles wat uitvalt of beschadigd raakt kan in een handomdraai artificieel worden vervangen. Toekomstschade bestaat feitelijk niet meer, namens verzekeraars hoeft er slechts op te worden toegezien dat een betrokkene met letselschade weer minimaal conform diens originele status wordt hersteld. Vaak kan het dankzij de voortgeschreden techniek zelfs beter. Voor wat betreft inkomen geldt, dat iedereen een vast inkomen van rijkswege geniet, armoede is uitgebannen. Pensionering bestaat dus ook niet meer. Mensen mogen hun leven invullen en desgewenst in overleg met Het Systeem laten beëindigen zoals en wanneer ze dat leuk of nodig vinden, zolang het maar “past” binnen Het Systeem. Nu de uitbundige viering van mijn 150everjaardag alweer enige tijd achter mij ligt, ben ik ingegaan op het verzoek om weer schaderelingsbezoeken af te leggen. Want hoe dan ook blijven mensen de hardnekkige behoefte hebben aan een beetje erkenning, waardering en oprecht contact en aandacht. De oude generatie schaderegelaars heeft het omgaan met dat soort rare menselijke emoties nog meegemaakt. Enfin, leuke dagbesteding weer, na er een paar decennia uit te zijn geweest. Nuttig en, blijkbaar, ook nog steeds nodig, een vleugje oprechte attentie en aandacht.
Ik moet denken aan het conceptalbum van Rush met de titel 2112. Gebaseerd op de dystopische roman Anthem van schrijfster en filosofe Ayn Rand. Het verhaal gaat over Het Systeem dat in alle opzichten in controle is. De protagonist vindt achter een waterval een gitaar en leert die te bespelen. Hij is diep geraakt en voelt de urgentie om de muziek met zijn medemensen te delen. In plaats van blijdschap te tonen, verwerpen de hoeders van Het Systeem echter deze ouderwetse onzin, de hoofdpersoon in shock en ontreddering achterlatend.
“Our great computers fill the hallowed halls; we have assumed control….”
De ping van mijn laad-app brengt mij terug naar 2025. Waar ik vanochtend eigenlijk nog niet zoveel zin had in weer een lange rit en dito werkdag, vervolg ik bijgetankt mijn weg. Op weg naar nieuwe ontmoetingen, waar mensenwerk nuttig en nodig is. Waar niets klinisch of artificieels gewenst is. Hooguit wellicht wat AI-hulpmiddelen, om ons te ondersteunen en de werklast te helpen verlichten.
Schiet me te binnen dat Rush niet voor niets 2112 als jaartal in de verre toekomst had uitgekozen. Het is Het Engelengetal, het getal van hoop, inspiratie en begeleiding voor de mensheid. De authentieke innerlijke wijsheid die uiteindelijk prevaleert.
Het was een lange reis, naar een bestemming in Friesland, maar aan het eind van de dag besluit ik na gedane zaken mijn auto nogmaals aan de laadpaal te koppelen vlak bij het museum van de schilder van het mededogen, in het pittoreske Workum. Anders dan in een kunstmatige, dystopische werkelijkheid kunnen we in 2025 nog dagelijks van kunst, cultuur en muziek om ons heen genieten. Wie dat goed doorhad, was kunstenaar Jopie Huisman, voor wie dit museum is opgericht. Jopie had oog voor de kwetsbare dingen in het leven en gaf ze voor altijd een plaats in zijn levensecht geschilderde kunstwerken en in zijn karakteristieke uitspraken. Geen kunstmatige, artificiële kijk op de dingen, maar authentiek, echt en vol levenskunst en vreugde. Een dergelijke blik wens ik mezelf en al mijn gewaardeerde vakgenoten graag toe in dit nog jonge jaar, 2025.
Armand Blondeel
Voorzitter Redactieraad Platform Personenschade
The six million dollar man: TV (Sf)Serie uit de Jaren ’70
Rush: 2112 / Ayn Rand: Anthem
Jopie Huisman: Citaten. Bezoek vooral ook: https://www.jopiehuismanmuseum.nl/
(en daarna het museum van deze schilder van het mededogen in Workum).
AI or Am I?
Voorwoord
“En nadat ik Vincent van Gogh gezien had, en die schok gekregen had, toen dacht ik bij mezelf, hier is iemand bezig te scheppen, net zoals de Schepper dat gedaan heeft. Volledig op z'n eigen manier. Want vóór hem had nooit iemand streepjes en puntjes gezet, dat was toch gewoon te gek om over te praten. Maar ik voelde daar dus de oneindigheid in, en de bewogenheid. En de enorme levensstrijd van die man.”
“Wat de notaris betreft is geen grassprietje van mij, maar ik mag hier rondstruinen door brandnetels en distels. Ik kijk steeds vlak voor mijn voeten, zodat ik niets beschadig van wat ik kostbaar vind. Want ik hou meer van madeliefjes dan van de etalage van de juwelier.”
“Ik schilder dit stukje riet met het water eronder buiten, want fantasie heb ik niet en dat zou ik trouwens een grote brutaliteit van mijzelf vinden. Ik heb er niets aan toe te voegen, ik heb niets in mij en ik geloof dat ik dat mijzelf goed bewust ben.”
“En zo heeft de liefde in mij de overhand gekregen en zo wordt alles betoverd en wordt een oude vieze, weggesmeten pop een ding dat je ontroeren kan. De aandacht die ik er aan gegeven heb, samen met de aandacht die jij er aan geeft, zorgt ervoor dat het niet meer verdoemd is, niet meer alleen. Als er een achtergrond bij mijn werk hoort, dan is het dat wel.”
“Ik heb geen stem gehad in mijn geboorte en ik kan het niet verhinderen dat ik straks ogenschijnlijk in het niets verdwijn. Dat brengt me in verwarring, daar ben ik door ontroerd.”
“Sommige schoenen heb ik wel twintig keer geschilderd en die precies zo opgebouwd als de tijd ze gevormd heeft. Ik wil het mezelf steeds moeilijker maken. 'Zo kan het wel' bestaat niet voor mij. Verdieping, daar gaat het om.”
“Ik houd heel veel van schoenen. Schoenen zijn de weg gegaan van hun drager.”
terug
door Armand Blondeel
| NIVRE Register Expert
“De smerige, afgedankte dingen die ik vroeger schilderde op een zwarte achtergrond, schilderde ik opnieuw als waren het mooie bloemen.”
De rit deze dag duurt langer dan gepland. Onvermijdelijke files hebben de nodige kilowatts uit mijn moderne schone stekkerauto getrokken, waardoor ik besluit om onderweg maar even bij te laden. Heel leuk, om zo vol schone energie een zakelijke rit te doen, maar het heeft ook zo zijn nadelen, zoals laadtijd en een beperkte actieradius. Het heeft iets klinisch, die elektrische auto’s, iets artificieels.
Voordat ik bij een laadstation ben aangekomen, doemt er een modern windmolenpark voor me op. Lome slagschaduwen wentelwieken ritmisch over het asfalt. Ook een voorbeeld van heel milieuschoon, zonder enige uiterlijke schoonheid. Kale klinische horizonvervuilende stalen reuzen. Wat is er toch gebeurd met de authentieke charme en schoonheid van de Oudhollandse houten windmolen? Het heeft nu iets klinisch, iets artificieels.
De moderne stalen reuzen hebben ook de weerstand opgewekt van een moderne Don Quichot die naast een windmolenpark langs de A2 bij Zaltbommel woont. Hij gaat al vier jaar het juridische gevecht aan, tegen de slagschaduw van een in de buurt van zijn woning wiekende windmolen. Elke draai van de molen levert drie keer een voorbijsluipende slagschaduw op in zijn tuin. Vooralsnog vecht betrokkene tegen windmolens, een klinische en artificiële strijd. Go Sancho Panza!
Badend in de zon en ladend aan de super charger brengen de slagschaduwen van het molenwindpark mij in een wentelwiekende hypnose. Ik ben op bezoek bij een betrokkene, hij fronst, hij peinst, hij lacht, maar zijn ogen lachen niet zo heel erg mee. Ze hebben iets klinisch, iets artificieels. Betrokkene is na een ongeval opgelapt zoals de man van zes miljoen, beter, sterker en sneller dan toen er nog niets kunstmatigs aan hem was. Het is het jaar 2112, mensen leven zo lang ze willen, alles wat uitvalt of beschadigd raakt kan in een handomdraai artificieel worden vervangen. Toekomstschade bestaat feitelijk niet meer, namens verzekeraars hoeft er slechts op te worden toegezien dat een betrokkene met letselschade weer minimaal conform diens originele status wordt hersteld. Vaak kan het dankzij de voortgeschreden techniek zelfs beter. Voor wat betreft inkomen geldt, dat iedereen een vast inkomen van rijkswege geniet, armoede is uitgebannen. Pensionering bestaat dus ook niet meer. Mensen mogen hun leven invullen en desgewenst in overleg met Het Systeem laten beëindigen zoals en wanneer ze dat leuk of nodig vinden, zolang het maar “past” binnen Het Systeem. Nu de uitbundige viering van mijn 150everjaardag alweer enige tijd achter mij ligt, ben ik ingegaan op het verzoek om weer schaderelingsbezoeken af te leggen. Want hoe dan ook blijven mensen de hardnekkige behoefte hebben aan een beetje erkenning, waardering en oprecht contact en aandacht. De oude generatie schaderegelaars heeft het omgaan met dat soort rare menselijke emoties nog meegemaakt. Enfin, leuke dagbesteding weer, na er een paar decennia uit te zijn geweest. Nuttig en, blijkbaar, ook nog steeds nodig, een vleugje oprechte attentie en aandacht.
Ik moet denken aan het conceptalbum van Rush met de titel 2112. Gebaseerd op de dystopische roman Anthem van schrijfster en filosofe Ayn Rand. Het verhaal gaat over Het Systeem dat in alle opzichten in controle is. De protagonist vindt achter een waterval een gitaar en leert die te bespelen. Hij is diep geraakt en voelt de urgentie om de muziek met zijn medemensen te delen. In plaats van blijdschap te tonen, verwerpen de hoeders van Het Systeem echter deze ouderwetse onzin, de hoofdpersoon in shock en ontreddering achterlatend.
“Our great computers fill the hallowed halls; we have assumed control….”
De ping van mijn laad-app brengt mij terug naar 2025. Waar ik vanochtend eigenlijk nog niet zoveel zin had in weer een lange rit en dito werkdag, vervolg ik bijgetankt mijn weg. Op weg naar nieuwe ontmoetingen, waar mensenwerk nuttig en nodig is. Waar niets klinisch of artificieels gewenst is. Hooguit wellicht wat AI-hulpmiddelen, om ons te ondersteunen en de werklast te helpen verlichten.
Schiet me te binnen dat Rush niet voor niets 2112 als jaartal in de verre toekomst had uitgekozen. Het is Het Engelengetal, het getal van hoop, inspiratie en begeleiding voor de mensheid. De authentieke innerlijke wijsheid die uiteindelijk prevaleert.
Het was een lange reis, naar een bestemming in Friesland, maar aan het eind van de dag besluit ik na gedane zaken mijn auto nogmaals aan de laadpaal te koppelen vlak bij het museum van de schilder van het mededogen, in het pittoreske Workum. Anders dan in een kunstmatige, dystopische werkelijkheid kunnen we in 2025 nog dagelijks van kunst, cultuur en muziek om ons heen genieten. Wie dat goed doorhad, was kunstenaar Jopie Huisman, voor wie dit museum is opgericht. Jopie had oog voor de kwetsbare dingen in het leven en gaf ze voor altijd een plaats in zijn levensecht geschilderde kunstwerken en in zijn karakteristieke uitspraken. Geen kunstmatige, artificiële kijk op de dingen, maar authentiek, echt en vol levenskunst en vreugde. Een dergelijke blik wens ik mezelf en al mijn gewaardeerde vakgenoten graag toe in dit nog jonge jaar, 2025.
Armand Blondeel
Voorzitter Redactieraad Platform Personenschade
The six million dollar man: TV (Sf)Serie uit de Jaren ’70
Rush: 2112 / Ayn Rand: Anthem
Jopie Huisman: Citaten. Bezoek vooral ook: https://www.jopiehuismanmuseum.nl/
(en daarna het museum van deze schilder van het mededogen in Workum).