Sail on, sail on; I will rise each day to meet the dawn
So high, so high; I've climbed the mountains of the sky
Without my wings you know I'd surely die
I found my freedom flyin' high;
I've climbed the mountains of the sky

Higher than the birds I'm flying; Crimson skies of ice and fire
Borne on wings of steel, I have so much to feel
And I, I won't come down no more

Early in the morning sunlight; Soaring on the wings of dawn
Here I'll live and die with my wings in the sky
And I, I won't come down no more

door Armand Blondeel

| NIVRE Register Expert

Floating on the clouds of amber
Searching for the rainbow's end
Earth's so far below me; I'm here alone
And I, I won't come down no more

Na een werkweek vol schuldvragen en onschuldbetuigingen wilde ik eens lekker gaan zitten voor een ontspannende finale van het Eurovisiesongfestival. Niets onschuldiger dan dat, toch? Eens luisteren wat de state of the art composities zijn en eens kijken hoe de muziekwereld er visueel voor staat anno 2024. Wedstrijdelementje eraan vastplakken en Verenigd Europa uitstralen, één groot feest van verbroedering zou je menen.

De EBU wist echter onze eigen Joost klein te krijgen. Diskwalificatie na “een dreigende beweging”. Volgens de regels en protocollen die Het Instituut zelf vervaardigde, “konden zij niet anders” zolang justitie de kwestie in onderzoek heeft. Opeens zat ik in de aanloop naar een ontspannende zaterdagavond midden in “werk”. De beleving van de klagende cameravrouw was dat zij door Joost was bedreigd. De perceptie van Joost was dat hij haar niet heeft aangeraakt en haar al vele malen eerder had gevraagd om wat privacy en “less exposure” in zijn omgeving.

Het wrange was, dat de diskwalificatie prompt na een emotioneel en warm menselijk moment kwam. Joost had net een eerbetoon aan zijn overleden vader gegeven, waarmee hij de volgers van het songfestival had ontroerd. “Te rigide aangepakt door het instituut EBU” vonden velen. De EBU leek de stok te hebben gevonden waarmee ze de eigenzinnige Joost, al tijdens de halve finales wars van hun regels en protocollen, klein konden meppen. Hoor en wederhoor werd genegeerd, het duiden van context leek ver weg. Disproportioneel gestraft ook, vonden de voorstanders van de menselijke maat. Louter “regels zijn regels” volgen is te gemakkelijk en maakt meer kapot dan je lief is.

Op het moment dat ik dit schrijf is de zaak nog onder de rechter in Zweden en het duurt dus nog even voordat we zullen weten wat er nou precies is gebeurd. Daarbij: als je dreigend richting een persoon met een camera beweegt, dan zal er toch beeldmateriaal van moeten zijn? Interessanter vind ik, wat het op de lange termijn met Joost zal doen. Stort hij na het bereiken van grote hoogten neer als een Icarus of herrijst hij als een Feniks uit de as van zijn verdriet? Als eerste deelnemer ooit worden uitgesloten van de finale van het songfestival kan je carrière flink beschadigen. Maar Joost mag inmiddels weten dat het ook andersom kan uitpakken, zolang je laat zien dat je inborst goed is. Joost kreeg van het publiek de gunfactor en scoorde meer hits op Spotify dan hij met een hoge notering in de finale ooit zou hebben gescoord. Wereldwijd heeft hij in enkele dagen meer volgers op zijn sociale media erbij gekregen dan waar hij ooit van had durven dromen. Hij treedt weer op en het publiek omarmt hem. Daarbij kan hij inmiddels overal ter wereld terecht voor grote optredens. De samenhang, de verbondenheid met je publiek, de oprechte ontmoetingen, dat is gewoon de crux.

Het incident met Joost Klein deed me terugdenken aan het incident met wielrenner Mathieu van der Poel tijdens het wereldkampioenschap wielrennen op de weg in 2022 in Australië, waar twee puberende meisjes hem de nacht voor de wedstrijd uit zijn slaap hielden. Een dreigende beweging van een getergde Mathieu leidde tot zijn arrestatie en het voortijdig uitvallen tijdens de wedstrijd. Er was ook toen geen tijd voor context, oordelen en vooroordelen vochten om voorrang. Ook Mathieu liet zich niet klein krijgen door het bizarre incident. Ook hij werd geen Icarus, maar herrees als een Feniks uit de as van de ellende. In 2023 werd hij alsnog wereldkampioen op de weg en in het voorjaar van 2024 toonde hij zich de koning in alle belangrijke voorjaarsklassiekers, waarvan hij er zelf twee won.

Mathieu deed echter nog wat anders dan alleen maar zelf wedstrijden winnen. In de belangrijke klassieker Milaan-San Remo offerde hij zijn eigen winstkansen volledig op voor zijn ploegmaat Jasper Philipsen, die dankzij het beulswerk van Van der Poel de wedstrijd won. Waarmee een lang gekoesterde droom van Jasper uitkwam. Mathieu vierde het met net zoveel plezier en vreugde met Jasper mee, als wanneer hij zelf zou hebben gewonnen. Onbaatzuchtigheid, saamhorigheid en verbinding verkiezen boven eigenbelang, dat tekent nog eens een groot kampioen. De samenhang, de verbondenheid, de oprechte ontmoeting met je ploeg en je ploegmaat, dat is gewoon de crux.

Wat lijkt ons vak veel op kunst, cultuur, topsport en, in feite, datgene dat we “het gewone leven” plegen te noemen. Je zou bijvoorbeeld maar eens uit een juristengeslacht stammen. Je carrière voert je langs de juridische kaders, je vervult functies aan alle kanten van het juridische spectrum, maar je laat daarbij keuzes en beslissingen graag leiden door de menselijke maat. Je bouwt ervaring op, leert ervan en zet je kennis, kunde en kwaliteiten in om je vakgebied beter en vooral ook leuker en gezelliger te maken.

Lees verderop in dit Bulletin vooral het afscheidsgesprek met Geertruid van Wassenaer en lees over een vriendelijke vakvrouw die zich nimmer een hovaardige Icarus wilde wanen, maar wel vloog op vleugels die haar zaken goed konden dragen, op basis van “bouwen en vertrouwen”. Als een Feniks op de juiste momenten op haar levensweg opduiken op de plaatsen waar zij zich nuttig en nodig voelde. Een vakvrouw die zich niet verschool achter regels en protocollen, maar al snel inzag dat een sfeer van welwillendheid en verbinding datgene creëert wat nodig is om zaken voor elkaar te krijgen.

Dank je wel Geertruid voor al die bijzondere ontmoetingen, tijdens zaken waarin onze wegen samenkwamen en we een stukje samen konden vliegen totdat de zaak was opgelost, als advocaat/verzekeraar en ook in diverse mediations.

Een jaren te lang lopend dossier, waaruit aan het eind van de rit een passende oplossing verrijst. Gelet op de denkbare tegenstellingen binnen het juridisch spectrum in elk dossier, soms echt een mooi mirakel. Je ziet het pas, als je elkaar echt ontmoet. De samenhang, de verbondenheid, de oprechte ontmoeting, dat is gewoon de crux.

Armand Blondeel

Voorzitter Redactieraad Platform Personenschade

Kansas: Icarus (Borne on Wings of Steel)