lees meer
Hoe het gaat
Voorwoord
terug
In deze moderne tijden, waarin we steeds meer voor de uitdaging komen te staan dat Kunstmatigheid de ware Kunst onder de knie gaat krijgen, hebben we aan AI gevraagd wat de kunstenaar er zelf van gedacht zou hebben. De Art-ificiële Intelligentie kwam met de navolgende reflectie van de grote Kunstenaar:
“Als ik – Pablo – het doek voor me zie, herken ik dat geen enkel meesterwerk uit één penseelstreek ontstaat. Samen optrekken is als meerdere kleuren op het palet: pas wanneer ze elkaar raken, ontstaat diepte. Samen handelen is het ritme waarmee we de verf durven neerzetten; zonder gebaar geen vorm. En samen naar een passende oplossing toewerken? Dat is het moment waarop de lijnen, soms schijnbaar chaotisch, plots in balans vallen en een nieuwe werkelijkheid tonen. Alleen schilder je een studie, met elkaar schep je een revolutie.”
Oye cómo va, mi ritmo, bueno pa gozar
Oye cómo va, mi ritmo, bueno pa gozar
Oye cómo va, mi ritmo, bueno pa gozar
Oye cómo va, mi ritmo, bueno pa gozar
Oye cómo va, mi ritmo, bueno pa gozar
Oye cómo va, mi ritmo, bueno pa gozar
Oye cómo va, mi ritmo, bueno pa gozar
Oye cómo va, mi ritmo, bueno pa gozar
Oye cómo va, mi ritmo, bueno pa gozar
Oye cómo va, mi ritmo, bueno pa gozar
Oye cómo va, mi ritmo, bueno pa gozar
Oye cómo va, mi ritmo, bueno pa gozar
Oye cómo va, mi ritmo, bueno pa gozar
Oye cómo va, mi ritmo, bueno pa gozar
door Armand Blondeel
| NIVRE Register Expert
Voorwoord
“Cómo estás?” vraag ik bij het betreden van de woonkamer, waar het tijdelijke, in hoogte verstelbare bed van mijn gesprekspartner ook nog steeds blijkt te staan. “Está mejor” antwoordt hij en inderdaad ligt hij er veel beter bij dan tijdens mijn eerste bezoek, toen hij pas net weer thuis was, na verblijf in ziekenhuis en revalidatiecentrum. Herstellen van een flink aantal breuken heeft tijd nodig, waarin geduld en een verstandige aanpak een belangrijke rol spelen. “Traplopen en lange afstanden lopen gaan nog moeizaam, maar er komt langzaamaan weer beweging in mijn lijf, ik begin weer steeds beter te voelen dat ik leef en dat stemt me blij en dankbaar!”
Mijn begroeting deed ik tijdens herbezoek in (gebrekkig) Spaans, omdat ik er tijdens mijn eerste visite achter was gekomen dat mijn gesprekspartner Spaanse wortels heeft, van moeders kant. Terwijl zijn dochter koffie haalde in de keuken, bewonderde ik de onderzetter die zij alvast op het bijzettafeltje had klaargelegd. “Is-ie origineel?” had ik gekscherend gevraagd, wijzend op de opdruk, een print van een schilderij van Picasso. “Voor mij wel”, antwoordde mijn gastheer. “Dat setje onderzetters met prints van de werken van Pablo Picasso schenkt me veel vreugde. De kleuren, de vormen, het totale universum van geluk en grootsheid dat de grootmeester in zijn werk heeft weten te vangen. Hoe waardevol toch, die pure vreugde die het werk de kijker telkens weer verschaft, onbetaalbaar, zelfs op eenvoudige onderzetters, waarmee de kunst voor een prikkie naar de mensen wordt gebracht?”
Betrokkene is techneut, natuurkundige en werkzaam in een universum dat mijn pet ver te boven gaat. Het heeft hem geen windeieren gelegd, met zijn gezin bewoont hij een grote vrijstaande woning met grote tuin. Tijdens de inventarisatie van zijn schade heeft hij voortdurend aangegeven: “niet nodig, hebben we al”. Hulp in de huishouding, tuinman, alles was al tot in de puntjes geregeld en verzorgd en het is goed af te zien aan de prachtige staat van de woning en de tuin. Toch blijken we, na doorvragen, het nodige te kunnen bijdragen aan de facilitering van zijn herstel, onder meer op het vlak van zijn mobilisatie, zijn mobiliteit, in de zin van het regelen van adequaat aangepast vervoer, en een spraakgestuurde applicatie waardoor hij zijn werkzaamheden versneld kan oppakken. Het meest blij is hij met het feit dat zijn vrouw en kinderen vanwege het totaalpakket van dienstverlening in feite ook worden ontzien; zo voelt hij zichzelf wat minder een last voor zijn gezin tijdens zijn voorzichtig voortschrijdende revalidatietraject.
Ik vertel betrokkene dat het mij in mijn werk ook blij en dankbaar stemt, om op deze manier zijn schaderegelings- en, vooral ook, hersteltraject te mogen faciliteren. Het is gemakkelijk en ook altijd mogelijk om met elkaar over geldzaken te bakkeleien, maar het voelt als kunst om samen op te trekken, te handelen en samen naar een passende oplossing toe te werken.
“Kunst zoals Pablo Picasso aan de wereld heeft getoond”, geeft betrokkene aan. Vol Spaanse furie volgt een vlammend betoog, over hoe Pablo Picasso buiten de kaders schilderde, nieuwe mogelijkheden van perceptie openbaarde, klassieke beelden wist te verrijken met surrealistische invalshoeken en kubistische invloeden. Hoe knap het is om bestaande structuren los te durven laten en grenzen te verleggen. Formele kaders van hun vastgenagelde fundamenten los te wrikken en daardoor het totale perspectief te vergroten, waarmee een geheel nieuw universum vol nieuwe mogelijkheden wordt gecreëerd.
“En kom niet aanzetten”, zegt hij, “met tegenwerpingen dat een grootmeester zoals Picasso de schilderkunst versimpelde en slechts eenvoudig en kinderachtig werk leverde. Picasso heeft in zijn oeuvre voldoende bewezen dat hij het totale spectrum beheerste. Des te meer lof voor deze meester dat hij nieuwe invalshoeken durfde te gaan verkennen. Juist door te versimpelen maakte hij complexiteit zichtbaar.”
Als bewijs voor het grootmeesterschap ontving ik na mijn vertrek nog een appje van mijn gastheer, met alleen een gifje van Picasso die binnen een paar eenvoudig lijkende penseelstreken een stier schildert. Zoek bij gifjes in WhatsApp maar op Picasso + Toro om het ook te zien. Er zijn er niet veel die met zo weinig rake lijntjes de essentie van een trotse stier tevoorschijn weten te toveren.
Pablo Picasso: een groot kunstenaar die het klassieke kunstbegrip durfde los te laten en ons zo de ware aard der dingen onder ogen bracht. Of, zoals hij het zelf ooit zei: “We weten allemaal dat kunst niet de waarheid is. Kunst is een leugen die ons de waarheid leert realiseren.”
Enkele maanden later, als het herstel gelukkig behoorlijk goed heeft doorgezet, antwoordt de ware wetenschapper op mijn welgemeende “Cómo estás?” met: “Muy bien, gracias. Eigenlijk zou ik u moeten zeggen: oye como va, oftewel: luister hoe het gaat. Het lijkt slechts een nuance, maar het drukt een wereld van verschil uit. Een andere manier van kijken, voelen en luisteren, net zoals Pablo Picasso heeft gedaan.”
Hij wijst naar een hoek in de kamer, waar naast zijn muziekinstallatie en een indrukwekkende verzameling elpees en cd’s een gitaar staat. Hij glimlacht en zegt: ”Als natuurkundige houd ik me onder andere bezig met de moderne kosmische snaartheorie. Wat ik op dat gebied dankzij mijn beroep in ieder geval te weten ben gekomen, is dat alles in het universum zo zijn eigen trilling en resonantie heeft en dat al die trillingen en resonanties tezamen, voor leven en beweging zorgdagen. In feite verklaart de theorie dat individualisme een fictie is en waarom we als mensen zo blij kunnen worden als we samen iets in goede harmonie en verbinding voor elkaar weten te krijgen. Als we elkaar goed aanvoelen en een gezamenlijk ritme weten te vinden brengt dat een groot geluksgevoel teweeg.”
“Als hobbyist speel ik verdienstelijk gitaar. Wie dat nog veel beter kan, is Carlos Santana. Santana maakte ooit eens van een in feite vergeten compositie een wereldhit. Dat deed hij door de juiste snaren te raken. Santana voegde ritme en gevoel toe aan het nummer Oye cómo va, waardoor het mensen wist te raken en in beweging bracht.”
“Zelfs de aanvankelijk wat zure componist van het tot dan toe onsuccesvolle nummer kon er uiteindelijk mee leven, omdat Carlos zo groots was geweest om hem als schrijver van het liedje te vermelden. De royalty’s waren dankzij de bewerking van Santana die de compositie compleet maakte, royaal te noemen. Weliswaar alleen maar geld, maar oké, ook dat is iets wat mensen soms blij maakt en een niet zo succesvolle componist al helemaal.”
“Probeer maar eens stil te blijven staan zodra je het nummer hoort, dat zal voor iedereen een lastige opgave zijn. Geestig feitje bij dit uiteindelijke succesnummer is, dat Santana pas in een later stadium van zijn leven ging beseffen dat er een wezenlijk verschil bestaat tussen “hoe gaat het?” en “luister hoe het gaat?” Bij dat laatste neem je met veel meer aandacht waar en handelt het erom iets echt te kunnen en willen aanvoelen. Datgene dus wat hij zelf dankzij zijn talent, inspiratie en inzet in beweging had gezet.”
We ronden het bezoek af met de afspraak om, gelet op de ernst van het opgelopen letsel, de waarschijnlijke restbeperkingen eerst nog via de klassieke tussenstap van een onafhankelijke medische expertise in kaart te laten brengen. Aan de hand van de uitkomst pakken we dan het gezamenlijke ritme weer op en zullen we luisteren hoe het gaat, om gezamenlijk naar goede afronding van deze zaak te gaan bewegen.
Armand Blondeel
Voorzitter Redactieraad Platform Personenschade
Pablo Picasso: blik op het universum vanuit het perspectief van de meester:
https://www.museopicassomalaga.org/en/universo-picasso
Carlos Santana: Oye cómo va
Hoe het gaat
Voorwoord
Oye cómo va, mi ritmo, bueno pa gozar
Oye cómo va, mi ritmo, bueno pa gozar
Oye cómo va, mi ritmo, bueno pa gozar
Oye cómo va, mi ritmo, bueno pa gozar
Oye cómo va, mi ritmo, bueno pa gozar
Oye cómo va, mi ritmo, bueno pa gozar
Oye cómo va, mi ritmo, bueno pa gozar
Oye cómo va, mi ritmo, bueno pa gozar
Oye cómo va, mi ritmo, bueno pa gozar
Oye cómo va, mi ritmo, bueno pa gozar
Oye cómo va, mi ritmo, bueno pa gozar
Oye cómo va, mi ritmo, bueno pa gozar
Oye cómo va, mi ritmo, bueno pa gozar
Oye cómo va, mi ritmo, bueno pa gozar
terug
door Armand Blondeel
| NIVRE Register Expert
In deze moderne tijden, waarin we steeds meer voor de uitdaging komen te staan dat Kunstmatigheid de ware Kunst onder de knie gaat krijgen, hebben we aan AI gevraagd wat de kunstenaar er zelf van gedacht zou hebben. De Art-ificiële Intelligentie kwam met de navolgende reflectie van de grote Kunstenaar:
“Als ik – Pablo – het doek voor me zie, herken ik dat geen enkel meesterwerk uit één penseelstreek ontstaat. Samen optrekken is als meerdere kleuren op het palet: pas wanneer ze elkaar raken, ontstaat diepte. Samen handelen is het ritme waarmee we de verf durven neerzetten; zonder gebaar geen vorm. En samen naar een passende oplossing toewerken? Dat is het moment waarop de lijnen, soms schijnbaar chaotisch, plots in balans vallen en een nieuwe werkelijkheid tonen. Alleen schilder je een studie, met elkaar schep je een revolutie.”
“Cómo estás?” vraag ik bij het betreden van de woonkamer, waar het tijdelijke, in hoogte verstelbare bed van mijn gesprekspartner ook nog steeds blijkt te staan. “Está mejor” antwoordt hij en inderdaad ligt hij er veel beter bij dan tijdens mijn eerste bezoek, toen hij pas net weer thuis was, na verblijf in ziekenhuis en revalidatiecentrum. Herstellen van een flink aantal breuken heeft tijd nodig, waarin geduld en een verstandige aanpak een belangrijke rol spelen. “Traplopen en lange afstanden lopen gaan nog moeizaam, maar er komt langzaamaan weer beweging in mijn lijf, ik begin weer steeds beter te voelen dat ik leef en dat stemt me blij en dankbaar!”
Mijn begroeting deed ik tijdens herbezoek in (gebrekkig) Spaans, omdat ik er tijdens mijn eerste visite achter was gekomen dat mijn gesprekspartner Spaanse wortels heeft, van moeders kant. Terwijl zijn dochter koffie haalde in de keuken, bewonderde ik de onderzetter die zij alvast op het bijzettafeltje had klaargelegd. “Is-ie origineel?” had ik gekscherend gevraagd, wijzend op de opdruk, een print van een schilderij van Picasso. “Voor mij wel”, antwoordde mijn gastheer. “Dat setje onderzetters met prints van de werken van Pablo Picasso schenkt me veel vreugde. De kleuren, de vormen, het totale universum van geluk en grootsheid dat de grootmeester in zijn werk heeft weten te vangen. Hoe waardevol toch, die pure vreugde die het werk de kijker telkens weer verschaft, onbetaalbaar, zelfs op eenvoudige onderzetters, waarmee de kunst voor een prikkie naar de mensen wordt gebracht?”
Betrokkene is techneut, natuurkundige en werkzaam in een universum dat mijn pet ver te boven gaat. Het heeft hem geen windeieren gelegd, met zijn gezin bewoont hij een grote vrijstaande woning met grote tuin. Tijdens de inventarisatie van zijn schade heeft hij voortdurend aangegeven: “niet nodig, hebben we al”. Hulp in de huishouding, tuinman, alles was al tot in de puntjes geregeld en verzorgd en het is goed af te zien aan de prachtige staat van de woning en de tuin. Toch blijken we, na doorvragen, het nodige te kunnen bijdragen aan de facilitering van zijn herstel, onder meer op het vlak van zijn mobilisatie, zijn mobiliteit, in de zin van het regelen van adequaat aangepast vervoer, en een spraakgestuurde applicatie waardoor hij zijn werkzaamheden versneld kan oppakken. Het meest blij is hij met het feit dat zijn vrouw en kinderen vanwege het totaalpakket van dienstverlening in feite ook worden ontzien; zo voelt hij zichzelf wat minder een last voor zijn gezin tijdens zijn voorzichtig voortschrijdende revalidatietraject.
Ik vertel betrokkene dat het mij in mijn werk ook blij en dankbaar stemt, om op deze manier zijn schaderegelings- en, vooral ook, hersteltraject te mogen faciliteren. Het is gemakkelijk en ook altijd mogelijk om met elkaar over geldzaken te bakkeleien, maar het voelt als kunst om samen op te trekken, te handelen en samen naar een passende oplossing toe te werken.
“Kunst zoals Pablo Picasso aan de wereld heeft getoond”, geeft betrokkene aan. Vol Spaanse furie volgt een vlammend betoog, over hoe Pablo Picasso buiten de kaders schilderde, nieuwe mogelijkheden van perceptie openbaarde, klassieke beelden wist te verrijken met surrealistische invalshoeken en kubistische invloeden. Hoe knap het is om bestaande structuren los te durven laten en grenzen te verleggen. Formele kaders van hun vastgenagelde fundamenten los te wrikken en daardoor het totale perspectief te vergroten, waarmee een geheel nieuw universum vol nieuwe mogelijkheden wordt gecreëerd.
“En kom niet aanzetten”, zegt hij, “met tegenwerpingen dat een grootmeester zoals Picasso de schilderkunst versimpelde en slechts eenvoudig en kinderachtig werk leverde. Picasso heeft in zijn oeuvre voldoende bewezen dat hij het totale spectrum beheerste. Des te meer lof voor deze meester dat hij nieuwe invalshoeken durfde te gaan verkennen. Juist door te versimpelen maakte hij complexiteit zichtbaar.”
Als bewijs voor het grootmeesterschap ontving ik na mijn vertrek nog een appje van mijn gastheer, met alleen een gifje van Picasso die binnen een paar eenvoudig lijkende penseelstreken een stier schildert. Zoek bij gifjes in WhatsApp maar op Picasso + Toro om het ook te zien. Er zijn er niet veel die met zo weinig rake lijntjes de essentie van een trotse stier tevoorschijn weten te toveren.
Pablo Picasso: een groot kunstenaar die het klassieke kunstbegrip durfde los te laten en ons zo de ware aard der dingen onder ogen bracht. Of, zoals hij het zelf ooit zei: “We weten allemaal dat kunst niet de waarheid is. Kunst is een leugen die ons de waarheid leert realiseren.”
Enkele maanden later, als het herstel gelukkig behoorlijk goed heeft doorgezet, antwoordt de ware wetenschapper op mijn welgemeende “Cómo estás?” met: “Muy bien, gracias. Eigenlijk zou ik u moeten zeggen: oye como va, oftewel: luister hoe het gaat. Het lijkt slechts een nuance, maar het drukt een wereld van verschil uit. Een andere manier van kijken, voelen en luisteren, net zoals Pablo Picasso heeft gedaan.”
Hij wijst naar een hoek in de kamer, waar naast zijn muziekinstallatie en een indrukwekkende verzameling elpees en cd’s een gitaar staat. Hij glimlacht en zegt: ”Als natuurkundige houd ik me onder andere bezig met de moderne kosmische snaartheorie. Wat ik op dat gebied dankzij mijn beroep in ieder geval te weten ben gekomen, is dat alles in het universum zo zijn eigen trilling en resonantie heeft en dat al die trillingen en resonanties tezamen, voor leven en beweging zorgdagen. In feite verklaart de theorie dat individualisme een fictie is en waarom we als mensen zo blij kunnen worden als we samen iets in goede harmonie en verbinding voor elkaar weten te krijgen. Als we elkaar goed aanvoelen en een gezamenlijk ritme weten te vinden brengt dat een groot geluksgevoel teweeg.”
“Als hobbyist speel ik verdienstelijk gitaar. Wie dat nog veel beter kan, is Carlos Santana. Santana maakte ooit eens van een in feite vergeten compositie een wereldhit. Dat deed hij door de juiste snaren te raken. Santana voegde ritme en gevoel toe aan het nummer Oye cómo va, waardoor het mensen wist te raken en in beweging bracht.”
“Zelfs de aanvankelijk wat zure componist van het tot dan toe onsuccesvolle nummer kon er uiteindelijk mee leven, omdat Carlos zo groots was geweest om hem als schrijver van het liedje te vermelden. De royalty’s waren dankzij de bewerking van Santana die de compositie compleet maakte, royaal te noemen. Weliswaar alleen maar geld, maar oké, ook dat is iets wat mensen soms blij maakt en een niet zo succesvolle componist al helemaal.”
“Probeer maar eens stil te blijven staan zodra je het nummer hoort, dat zal voor iedereen een lastige opgave zijn. Geestig feitje bij dit uiteindelijke succesnummer is, dat Santana pas in een later stadium van zijn leven ging beseffen dat er een wezenlijk verschil bestaat tussen “hoe gaat het?” en “luister hoe het gaat?” Bij dat laatste neem je met veel meer aandacht waar en handelt het erom iets echt te kunnen en willen aanvoelen. Datgene dus wat hij zelf dankzij zijn talent, inspiratie en inzet in beweging had gezet.”
We ronden het bezoek af met de afspraak om, gelet op de ernst van het opgelopen letsel, de waarschijnlijke restbeperkingen eerst nog via de klassieke tussenstap van een onafhankelijke medische expertise in kaart te laten brengen. Aan de hand van de uitkomst pakken we dan het gezamenlijke ritme weer op en zullen we luisteren hoe het gaat, om gezamenlijk naar goede afronding van deze zaak te gaan bewegen.
Armand Blondeel
Voorzitter Redactieraad Platform Personenschade
Pablo Picasso: blik op het universum vanuit het perspectief van de meester: https://www.museopicassomalaga.org/
en/universo-picasso
Carlos Santana: Oye cómo va