“Als je niet uitkijkt,
blijf je je je leven lang voorbereiden.”
lees meer
Voorwoord
In het leven ben je voor jezelf een raadsel, maar
na je dood weet iedereen opeens heel goed hoe je was
– hadden ze je het maar eerder verteld.
De dood is slechts de stilte in de zaal,
nadat het laatste woord geklonken heeft.
De dood is een ontroering.
Bang voor de dood kun je niet zijn
want je weet niet wat het is.
Zonder geld is het erg moeilijk
om van je rijkdom te profiteren.
Geld moet rollen, vooral naar mij toe.
Beter laat dan nooit op tijd.
Het moment is kort, gebruik het wel – of verkeerd,
maar gebruik het.
Geluk is een saai verhaal.
Alles is verleden. Het heden is ons altijd een hartslag voor.
De dood is ons heden. Als we onze hartslag hebben ingehaald.
Het leven is een elastiekje. Je rekt het uit tot het knapt.
Waar je mee begint, daar eindig je mee.
Als je toekomst heden is geworden,
rest er weinig manoeuvreerruimte meer voor dagdromen.
Dat heeft zijn nadelen, bijvoorbeeld bij het in slaap komen.
door Armand Blondeel
| NIVRE Register Expert
Voorwoord
terug
Het heeft zo zijn voordelen, doorwerken tijdens de zomermaanden. Rustige wegen, de vaart blijft er zodoende op je dagelijkse route goed in en de dagen zelf zijn lang en vol van licht en ruimte. Na wat sight seeing stops onderweg, om hier en daar een hert, een ree of gewoon een mooi panorama te fotograferen, stuur ik mijn auto de inrit naar een camping vol zomervreugd in, teneinde naar het verloop van het herstel van een cliënt te informeren. Dat herstel gaat voorspoedig en wordt naar stellige overtuiging van betrokkene en zijn echtgenote zeker bespoedigd door de wederkerigheid in het schaderegelingsproces. Een in zekere zin ruimhartige bevoorschotting op basis van wederzijds vertrouwen, heeft het mogelijk gemaakt dat de revalidatie in deze landelijke contreien kan plaatsvinden, in plaats van in een snikhete flat zonder airco in de stad. Rust, regelmaat en natuurlijke ruimte. Ook de (klein)kinderen komen hier regelmatig en graag langs, tot vreugde van deze “oudere jonge grootouders” in kwestie. En we praten over geld en we praten over het leven. En over dat geld zonder leven, materie zonder waarde is. Geld, mits goed besteed, kan een waardevol leven helpen faciliteren. Zodat we nu uitkijken over grasvelden, boomgaarden en uiterwaarden en kunnen verzuchten:
“Het leven is vurrukkulluk“
“Hij is dood hè? Onze jeugdheld? Wat toverde hij mooi met taal, zoals uw bovenstaande quote mooi illustreert!” “Het illustreert dat hij nooit meer weg zal zijn, ondanks dat hij de planeet na zo’n 93 jaar heeft verlaten. Een waarlijk machtige prestatie. Hij sprak ook wel over geld, over de noodzaak om rond te kunnen komen. Maar hij heeft vooral gekozen voor prachtige poëzie en proza. Een nalatenschap, in feite onbetaalbaar en zomaar voor het oprapen voor wie het wil zien. Mooi zo’n dappere keuze, tijdens je leven gewoon bezig zijn met wat je hart je ingeeft en gewoon ertoe doen”. En we delen nog wat quotes:
Op naar het volgende bezoek. “U kunt de auto desnoods hier laten staan en wandelen naar de overkant van de rivier”, grapt mijn gesprekspartner. Ja de zomer is mooi met zijn blauwe luchten vol gouden zonnestralen. Maar brengt ook zo zijn zorgen, over droogte, klimaataangelegenheden en wat wij er als mensen voor verstandige rol in moeten blijven zien te spelen.
“De mens wordt geboren, de mens sterft
en tussen die twee dingen in heeft hij al zijn tijd nodig
voor zijn eigen problemen.”
Een lastig bezoek, dat volgende bezoek. De medische eindsituatie is daar en advocaat en verzekeraar kunnen in debat over de toekomst en de al dan niet door het ongeval ontnomen kansen. En we praten over geld en we praten over juridiseren. En over juridiseren versus context. En over hypothesen en over aannames en de goede en de kwade kansen. En over het de wonderlijke wereld van ons vakgebied waarin elke waarheid vanuit een andere invalshoek beschouwd, zomaar 180 graden kan veranderen. Met referte aan mijn bezoek eerder deze dag, gooi ik er ter verluchtiging nog maar eens wat quotes in van een grote geest die bij leven de nodige zuurstof en levensadem bracht:
Het vormt even een afslag naar een zijspoor tijdens ons harde juridische debat. De woordenstrijd tussen waar en niet waar droogt tijdelijk op, zoals de rivieren, die na de droogte van deze zomer, in het najaar hopelijk weer zullen worden gevuld met helder en noodzakelijk levenswater. We praten over de huidige tijdgeest en of we die twintig jaar geleden, tijdens soortgelijke debatten, precies zo hadden ingeschat? Die toekomstige tijd van toen, is uiteindelijk in het actuele heden op veel aspecten anders uitgepakt dan de grootste ziener had kunnen voorzien. In welke mate hebben alle toentertijd in letselschadezaken gewogen onzekerheden zich uiteindelijk ten goede of ten kwade gerealiseerd? Die altijd weer bijzondere huidige tijd, waarmee we het als mensen, levend in het nu, steeds maar weer moeten zien te doen. Die weerbarstige actuele tijd, waarin momenteel alles lijkt te moeten mogen, maar menigmaal, na het verheffen van soms slechts één enkele tegenstem, plotseling helemaal niets meer kan?
We komen te spreken over de berichten in de diverse media met betrekking tot de boeken van Karl May. Die boeken zouden niet meer mogen. Na inkleuring van de nodige context dankzij enkele kritische tegengeluiden mogen ze achteraf gezien misschien toch weer wel. Wat in het heden zwart en wit lijkt voor velen die er toen nog helemaal niet bij waren. Was voor de tijdgenoten die toen al wel de wereld bevolkten, juist een erg kleurrijk gebeuren. Hier kunnen advocaat en schaderegelaar elkaar plots eensgezind vinden. Terugdenkend aan de tijd waarin wij de boeken over Winnetou en Old Shatterhand juist verslonden, keken wij vanuit die “moderne tijd” dankzij May ineens met een bredere blik naar de oude tijd van het Wilde Westen. De boeken leerden ons meer, over wat de grote migratie vanuit West-Europa naar Noord-Amerika zoal teweeg had gebracht aan de andere kant van de Atlantische Oceaan voor de mensen die daar toen leefden. Over het waarom veel mensen toen emigreerden en hoe de gevolgen daarvan aan de andere kant van de oceaan moesten worden opgelost. In veel films uit die tijd was het beeld nog van de goeden tegen de slechten. Karl May liet toen al zien dat indianen geen wilden waren en zeker niet alle cowboys en kolonisten alleen maar “the good guys”. Held Old Shatterhand schoot nooit om te doden (terwijl hij wel veruit de beste schutter was) en de wijze Winnetou was niet zijn vijand, zij werden zelfs bloedbroeders. De boeken, kortom, gaven ons context, vergrootten ons wereldbeeld en zetten aan tot ruimer denken. Dat alles binnen de media en middelen van dat tijdsgewricht.
Goed volk hoor, die schrijvers die de wereld kleur en context geven. Laat ook de juristen vooral de creatieve pen ter hand nemen. Mag trouwens ook op de laptop of iPad anno 2022. Om een realistisch letselschade regelingsverhaal op maat te schrijven, steeds weer steeds opnieuw. En tsja, dan eindigen we toch weer met een quote van Remco Campert:
“Het verband tussen de dingen ben ik zelf.”
Armand Blondeel
Voorzitter Redactieraad Platform Personenschade
Met dank aan inspirerende reuzen zoals Remco Campert,
op wiens schouders wij mogen staan en hopelijk vooral ook mogen bouwen.
“Als je niet uitkijkt,
blijf je je je leven
lang voorbereiden.”
Voorwoord
terug
Beter laat dan nooit op tijd.
Het moment is kort, gebruik het wel – of verkeerd, maar gebruik het.
Geluk is een saai verhaal.
Alles is verleden. Het heden is ons altijd een hartslag voor. De dood is ons heden. Als we onze hartslag hebben ingehaald.
Het leven is een elastiekje. Je rekt het uit tot het knapt. Waar je mee begint, daar eindig je mee.
Als je toekomst heden is geworden, rest er weinig manoeuvreerruimte meer voor dagdromen. Dat heeft zijn nadelen, bijvoorbeeld bij het in slaap komen.
In het leven ben je voor jezelf een raadsel, maar
na je dood weet iedereen opeens heel goed hoe je was – hadden ze je het maar eerder verteld.
De dood is slechts de stilte in de zaal, nadat het laatste woord geklonken heeft.
De dood is een ontroering.
Bang voor de dood kun je niet zijn want je weet niet wat het is.
Zonder geld is het erg moeilijk om van je rijkdom te profiteren.
Geld moet rollen,
vooral naar mij toe.
door Armand Blondeel
| NIVRE Register Expert
Het heeft zo zijn voordelen, doorwerken tijdens de zomermaanden. Rustige wegen, de vaart blijft er zodoende op je dagelijkse route goed in en de dagen zelf zijn lang en vol van licht en ruimte. Na wat sight seeing stops onderweg, om hier en daar een hert, een ree of gewoon een mooi panorama te fotograferen, stuur ik mijn auto de inrit naar een camping vol zomervreugd in, teneinde naar het verloop van het herstel van een cliënt te informeren. Dat herstel gaat voorspoedig en wordt naar stellige overtuiging van betrokkene en zijn echtgenote zeker bespoedigd door de wederkerigheid in het schaderegelingsproces. Een in zekere zin ruimhartige bevoorschotting op basis van wederzijds vertrouwen, heeft het mogelijk gemaakt dat de revalidatie in deze landelijke contreien kan plaatsvinden, in plaats van in een snikhete flat zonder airco in de stad. Rust, regelmaat en natuurlijke ruimte. Ook de (klein)kinderen komen hier regelmatig en graag langs, tot vreugde van deze “oudere jonge grootouders” in kwestie. En we praten over geld en we praten over het leven. En over dat geld zonder leven, materie zonder waarde is. Geld, mits goed besteed, kan een waardevol leven helpen faciliteren. Zodat we nu uitkijken over grasvelden, boomgaarden en uiterwaarden en kunnen verzuchten:
“Het leven is vurrukkulluk“
“Hij is dood hè? Onze jeugdheld? Wat toverde hij mooi met taal, zoals uw bovenstaande quote mooi illustreert!” “Het illustreert dat hij nooit meer weg zal zijn, ondanks dat hij de planeet na zo’n 93 jaar heeft verlaten. Een waarlijk machtige prestatie. Hij sprak ook wel over geld, over de noodzaak om rond te kunnen komen. Maar hij heeft vooral gekozen voor prachtige poëzie en proza. Een nalatenschap, in feite onbetaalbaar en zomaar voor het oprapen voor wie het wil zien. Mooi zo’n dappere keuze, tijdens je leven gewoon bezig zijn met wat je hart je ingeeft en gewoon ertoe doen”. En we delen nog wat quotes:
Op naar het volgende bezoek. “U kunt de auto desnoods hier laten staan en wandelen naar de overkant van de rivier”, grapt mijn gesprekspartner. Ja de zomer is mooi met zijn blauwe luchten vol gouden zonnestralen. Maar brengt ook zo zijn zorgen, over droogte, klimaataangelegenheden en wat wij er als mensen voor verstandige rol in moeten blijven zien te spelen.
“De mens wordt geboren, de mens sterft
en tussen die twee dingen in heeft hij al zijn tijd nodig
voor zijn eigen problemen.”
Een lastig bezoek, dat volgende bezoek. De medische eindsituatie is daar en advocaat en verzekeraar kunnen in debat over de toekomst en de al dan niet door het ongeval ontnomen kansen. En we praten over geld en we praten over juridiseren. En over juridiseren versus context. En over hypothesen en over aannames en de goede en de kwade kansen. En over het de wonderlijke wereld van ons vakgebied waarin elke waarheid vanuit een andere invalshoek beschouwd, zomaar 180 graden kan veranderen. Met referte aan mijn bezoek eerder deze dag, gooi ik er ter verluchtiging nog maar eens wat quotes in van een grote geest die bij leven de nodige zuurstof en levensadem bracht:
Het vormt even een afslag naar een zijspoor tijdens ons harde juridische debat. De woordenstrijd tussen waar en niet waar droogt tijdelijk op, zoals de rivieren, die na de droogte van deze zomer, in het najaar hopelijk weer zullen worden gevuld met helder en noodzakelijk levenswater. We praten over de huidige tijdgeest en of we die twintig jaar geleden, tijdens soortgelijke debatten, precies zo hadden ingeschat? Die toekomstige tijd van toen, is uiteindelijk in het actuele heden op veel aspecten anders uitgepakt dan de grootste ziener had kunnen voorzien. In welke mate hebben alle toentertijd in letselschadezaken gewogen onzekerheden zich uiteindelijk ten goede of ten kwade gerealiseerd? Die altijd weer bijzondere huidige tijd, waarmee we het als mensen, levend in het nu, steeds maar weer moeten zien te doen. Die weerbarstige actuele tijd, waarin momenteel alles lijkt te moeten mogen, maar menigmaal, na het verheffen van soms slechts één enkele tegenstem, plotseling helemaal niets meer kan?
We komen te spreken over de berichten in de diverse media met betrekking tot de boeken van Karl May. Die boeken zouden niet meer mogen. Na inkleuring van de nodige context dankzij enkele kritische tegengeluiden mogen ze achteraf gezien misschien toch weer wel. Wat in het heden zwart en wit lijkt voor velen die er toen nog helemaal niet bij waren. Was voor de tijdgenoten die toen al wel de wereld bevolkten, juist een erg kleurrijk gebeuren. Hier kunnen advocaat en schaderegelaar elkaar plots eensgezind vinden. Terugdenkend aan de tijd waarin wij de boeken over Winnetou en Old Shatterhand juist verslonden, keken wij vanuit die “moderne tijd” dankzij May ineens met een bredere blik naar de oude tijd van het Wilde Westen. De boeken leerden ons meer, over wat de grote migratie vanuit West-Europa naar Noord-Amerika zoal teweeg had gebracht aan de andere kant van de Atlantische Oceaan voor de mensen die daar toen leefden. Over het waarom veel mensen toen emigreerden en hoe de gevolgen daarvan aan de andere kant van de oceaan moesten worden opgelost. In veel films uit die tijd was het beeld nog van de goeden tegen de slechten. Karl May liet toen al zien dat indianen geen wilden waren en zeker niet alle cowboys en kolonisten alleen maar “the good guys”. Held Old Shatterhand schoot nooit om te doden (terwijl hij wel veruit de beste schutter was) en de wijze Winnetou was niet zijn vijand, zij werden zelfs bloedbroeders. De boeken, kortom, gaven ons context, vergrootten ons wereldbeeld en zetten aan tot ruimer denken. Dat alles binnen de media en middelen van dat tijdsgewricht.
Goed volk hoor, die schrijvers die de wereld kleur en context geven. Laat ook de juristen vooral de creatieve pen ter hand nemen. Mag trouwens ook op de laptop of iPad anno 2022. Om een realistisch letselschade regelingsverhaal op maat te schrijven, steeds weer steeds opnieuw. En tsja, dan eindigen we toch weer met een quote van Remco Campert:
“Het verband tussen de dingen ben ik zelf.”
Armand Blondeel
Voorzitter Redactieraad Platform Personenschade
Met dank aan inspirerende reuzen zoals Remco Campert,
op wiens schouders wij mogen staan en hopelijk vooral ook mogen bouwen.
Voorwoord