Veeru Mewa besprak eerst de ‘ins and outs’ van de WAMCA. Deze zijn in het vorige nummer van het PPS-Bulletin uitvoerig behandeld door Jørgen Simons, advocaat bij Leijnse Artz. Aanvullend gaf Mewa bruikbare verwijzingen naar het centraal register voor collectieve vorderingen en analyses van alle lopende zaken.² Hieruit valt op te maken dat in 2020 en 2021 in totaal 54 collectieve vorderingen onder de WAMCA zijn ingediend: 16 tegen de Staat, 30 tegen rechtspersonen en 8 tegen natuurlijke personen. Gelet op de hoger beroepsprocedures en met elkaar concurrerende vorderingen gaat het hierbij om 45 op zichzelf staande kwesties. Geen van deze vorderingen betreffen letselschade. In slechts 9 zaken is in eerste aanleg een eindvonnis gewezen: 8 keer afwijzend en slechts 1 keer toewijzend. “Het valt dus allemaal wel mee met de verwachte ‘Amerikaanse toestanden’”, zei Mewa. “Opportunistische claims en buitensporige schadevergoedingen lijken bij Nederlandse rechters niet veel kans te maken.” In 2022 waren tot begin september 12 collectieve vorderingen ingediend (de meeste namens de Stichting Viruswaarheid.nl tegen de Staat), ook weer zonder een letselschadezaak.

Minnelijke regelingen?

Voor Veeru Mewa was het de belangrijkste vraag of de WAMCA tot minnelijke regelingen kan bijdragen. Hij zei: “De WAMCA moet het mogelijk maken grote massaschades vrij eenvoudig af te wikkelen, ook als de schadeveroorzakers niet bereid zijn te schikken. De wetgeving is wel erg van het schikken. Zodra de rechterlijke formaliteiten van de WAMCA zijn afgehandeld, moet je verplicht gaan schikken. Pas als de schikking mislukt, gaat de rechter zich inhoudelijk over de materie uitlaten. Dat lijkt een charmant en efficiënt systeem, maar heeft het effect? Als je niet aansprakelijk bent, waarom zou je dan gaan onderhandelen? Alleen omdat de rechter het zegt? De advocaat van de aansprakelijke partij is daar niet erg onder de indruk van. Dat vind ik dus wel een opmerkelijk onderdeel in het WAMCA-systeem.” Aansluitend behandelde Mewa de schadebegroting binnen de WAMCA, het belang van de grootte van de groep eisers en vooral ook het ‘crowd- en slachtoffersmanagement’, dus het temperen van verwachtingen.

Een tsunami?

“Wat valt er met betrekking tot de WAMCA te verwachten”, zo sloot Veeru Mewa af. “Een tsunami? Ik denk het niet. Wel wil ik erop wijzen dat eind april 2022 het Hof van Justitie van de Europese Unie oordeelde dat gedupeerden in samenwerking met consumentenorganisaties altijd de privacywetgeving kunnen gebruiken om collectieve acties te beginnen. In Facebook-, Google- en TikTok-zaken zijn de privacyschendingen gigantisch. Ik denk dat we op dat gebied een toename van claims kunnen verwachten. Wat betekent dat voor de praktijk van verzekeraars? Zij verwerken persoonsgegevens, bijvoorbeeld medische informatie. Als daarbij iets misgaat, dan denk ik dat slachtoffers met de WAMCA een machtig middel hebben. Laatst hoorde ik dat een verzekeringsmaatschappij bij de transitie naar een nieuw systeem veertig medische dossiers kwijt was geraakt. Als die veertig betrokkenen een WAMCA-claim indienen, kunnen ze misschien een schadevergoeding krijgen. Ik denk dat het die kant wel op zal gaan.”